ปรัชญาดีๆ

ข้อความจาก...หนังสือ "พ่อสอนลูก" นิพนธ์โดย ฯพณฯ ทวี บุณยเกตุ

คนเราเกิดมาไม่มีใครสามารถอยู่ตัวคนเดียวได้


แต่ต่างต้องพึ่งพาอาศัยกันและกันทั้งนั้น


ยิ่งเรารู้จักคนมาเท่าใด ก็ยิ่งเป็นคนกว้างขวาง


และจะเป็นประโยชน์แก่ตัวเราเองมากยิ่งขึ้นเท่านั้น



รถยนต์ที่มีเครื่องดี


แต่ขาดน้ำมันเชื้อเพลิงและไม่มีแบตเตอรี่


จะวิ่งไม่ได้ฉันใด


คนที่มีความประพฤติและนิสัยดี


แต่ขาดความขยันหมั่นเพียรและมานะอดทน


ก็จะเอาตัวรอดยังไม่ได้ฉันนั้น



ผู้ที่ได้รับการอบรมศึกษาดี มีจรรยามารยาทดี


ถึงหากจะเป็นคนยากจน ก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้ดี


ส่วนผู้มีจรรยามารยาททราม


แม้จะเป็นลูกพระน้ำพระยา


หรือจะมั่งคั่งสมบูรณ์สักปานใด


ก็ได้ชื่อว่าเป็นไพร่



พ่อแม่รักลูกมากประดุจดวงใจ


ถึงลูกจะสนองคุณและมีความกตัญญูต่อท่านมากสักเท่าใด


แม้จนตัวเราตาย ก็ยังไม่คุ้มกับความรักเท่าที่ท่านมีต่อเรา


และทั้งไม่สามารถลบล้างกันได้ด้วย



ความช่วยเหลือใดๆ ที่เราได้รับ


ไม่ว่าจะมากหรือน้อยเพียงใดเราก็ต้องจดจำไว้


และถือว่าผู้ที่ได้ให้ความช่วยเหลือเรานั้น


เป็นผู้มีพระคุณต่อเรา คือเป็นเจ้าของหนี้บุญคุณเรา


ซึ่งเรามีหน้าที่จะต้องสนองคุณท่านเมื่อมีโอกาส



ผู้ที่มีนิสัยเย่อหยิ่งจองหอง


และชอบดูถูกเหยียดหยามคนนั้น


ได้ชื่อว่าเป็นคนโง่ และตั้งตนอยู่ในความประมาท


เพราะทุกสิ่งในโลกนี้ล้วนเป็นอนิจจังคือความไม่เที่ยง


คนมีอาจกลายเป็นคนจน


และคนจนอาจกลับมาเป็นคนมีก็ได้



เงินป็นของมีค่าสำหรับผู้ที่ใช้เป็น


แต่จะเป็นสิ่งไร้ค่าสำหรับผู้ที่ไม่รู้จักใช้



สัตว์ที่อยู่ในป่ามีนิสัยดุ เปรียว


เขายังมาฝึกหัดให้เชื่องและหายดุได้


ฉะนั้นคนเราซึ่งดีกว่าสัตว์ตั้งหลายร้อยหลายพันเท่า


ทำไมจึงจะฝึกหัดไม่ได้ ขอแต่ให้มีความมานะ อดทน


และมีความตั้งใจจริง และทำจริงเท่านั้น



เมื่อเกิดมาแล้วก็ได้สร้างแต่กรรมดี คือประพฤติตัวดี


ฝึกหัดอบรมให้เป็นคนมีนิสัยดี ปฏิบัติตนอยู่ในโอวาทคำสั่งสอน


ของพ่อแม่พี่น้องครูบาอาจารย์ มีความขยันหมั่นเพียร รู้จักศึกษา


ค้นคว้าแสวงหาความรู้ จะอยู่ที่ไหนก็มีคนรักใคร่เอ็นดูสงสาร


ฉะนั้นกรรมใหม่หรือความดีที่เขาสร้างขึ้นในชาตินี้ก็จะทำให้เขาเป็น


คนมั่งคั่งสมบูรณ์ มีความสุขความเจริญ และมีคนนับหน้าถือตา


การปรนนิบัตินั้น "ใจ" จึงนับว่าสำคัญที่สุด


เราต้องมีเมตตาจิต ต้องหนักแน่น


ต้องพร้อมที่จะให้อภัยคน ต้องมีความหวังดี


การปรนนิบัติของเราจะได้ดีด้วย



เราปรารถนาจะได้คนที่ดี


ที่มีความซื่อสัตย์กตัญญูไว้ใช้สอย


เราก็ต้องทำตัวให้เขารักและเคารพ


ให้เขาเห็นว่าเราเป็นที่พึ่งของเขา


มีความเมตตาปรานีและเอ็นดูเขา


มีความปรารถนาดีต่อตัวเขา



การใช้เงินนั้นถ้าเราเหนียวเจียวจนเกินไป


ก็ได้ชื่อว่าเป็นคนขี้เหนียว


จะกลายเป็นคนคับแคบ เห็นแก่ตัว ไม่มีใครอยากคบ


แต่ถ้าเราใช้จ่ายจนเกินตัวไม่รู้จักประมาณตนแล้ว


ก็ได้ชื่อว่าเป็นคนสุรุ่ยสุร่าย


จะได้รับความยากลำบากในภายหลัง


ทั้งสองกรณีนี้ได้ชื่อว่าใช้เงินไม่เป็น